اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی یا اختلال کم توجهی بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال روان‌پزشکی است که کودکان، نوجوانان و بزرگسالانی را در سراسر جهان مبتلا کرده و مشخصه‌ی آن الگوی کاهش پایدار توجه و افزایش تکانش‌گری و بیش‌فعالی است.
بر اساس شرح‌حال خانواده‌ها، تعیین ژنوتیپ و مطالعات تصویربرداری عصبی شواهد روشنی برای پایه‌ی زیستی بیش فعالی وجود دارد. هرچند چندین ناحیه‌ی مغز و چندین عصب_رسانه (ناقل عصبی) در بروز علائم دخیل دانسته شده‌اند؛ اما همچنان دوپامین کانون پژوهش‌های مربوط به علائم بیش فعالی است. به دلیل مصرف بالای دوپامین در قشر جلو پیشانی و پیوندهای متقابل آن با سایر نواحی مغز درگیر در توجه بازداری، تصمیم‌گیری، مهار پاسخ، حافظه‌ی کاری و گوش‌به‌زنگی، نقش این ناحیه مطرح‌شده است. کودکان، نوجوانان و بزرگسالان دچار بیش فعالی اغلب تخریب قابل‌توجهی در کارکرد تحصیلی و نیز موقعیت‌های بین فردی و اجتماعی نشان می‌دهند ADHD . اغلب با اختلالات دیگری همراه است؛ ازجمله اختلالات یادگیری، اختلالات اضطرابی، اختلالات خلقی و اختلالات رفتار ایذایی.
شیوع اختلال کمبود توجه l بیش فعالی
بیش فعالی حدود ۸/۵% کودکان سنین مدرسه را مبتلا می‌کند ۸۵ تا۶۰ درصد افرادی که در کودکی این تشخیص را دریافت می‌کنند در نوجوانی واجد ملاک‌های اختلال هستند و تا ۶۰ درصد آن‌ها علائمشان تا بزرگسالی ادامه می‌یابد.
